Wigrosfera

NeoQuartet

Pasjonuje ich sztuka  i muzyka współczesna. Uwielbiają tworzyć, grać koncerty, przekraczać granice i burzyć zastałe schematy. Niezwykle sobie cenią możliwość współpracy z artystami wszelkich dziedzin sztuki i wzajemną inspirację. Fascynuje ich tworzenie więzi z publicznością, dawanie szansy przenoszenia się w inne wymiary i łapania nowej perspektywy patrzenia na świat.

Niezwykła energetyczność, pełne zaangażowanie, swoboda wypowiedzi i tworzenie nowych ścieżek rozwoju, to są cechy, które charakteryzują NeoQuartet.

NeoQuartet jest jednym z najciekawszych i najprężniej działających zespołów specjalizujących się w muzyce współczesnej w Europie. Jest laureatem prestiżowej Pomorskiej Nagrody Artystycznej. Był również nominowany do szeregu innych nagród (Sztorm Roku, Fryderyki). Zespół ma na koncie dwanaście płyt CD wydanych dla polskich, niemieckich, greckich i amerykańskich wytwórni.

Od 2017 roku NeoQuartet poszerzył swoje instrumentarium o elektryczne instrumenty smyczkowe midi, syntezatory oraz loopery, tworząc unikatowe zjawisko na światowej scenie muzyki nowej. W roku 2022 miała swoją premierę pierwsza płyta zespołu z autorską muzyką. Album „String Theory” wyznaczył nowe kierunki rozwoju kwartetu smyczkowego w XXI wieku.

NeoQuartet koncertuje w Polsce, jak i poza jej granicami. W latach 2012 – 2021 wykonał ponad 500 koncertów niemal  na całym świecie, grając  między innymi w tak prestiżowych salach jak Carnegie Hall w Nowym Jorku, czy Forbidden City Concert Hall w Pekinie.

Tworzą go: Karolina Piątkowska – Nowicka (1 skrzypce), Paweł Kapica (2 skrzypce), Michał Markiewicz (altówka) i Krzysztof Pawłowski (wiolonczela).

Zespół jest organizatorem własnego festiwalu NeoArte – Syntezator Sztuki, który corocznie od 2012 roku odbywa się w Gdańsku.

W roku 2022 miała swoją premierę pierwsza płyta zespołu z autorską muzyką. Album „String Theory” wyznaczył nowe kierunki rozwoju kwartetu smyczkowego w XXI wieku.

Bartosz Weber / VTR to duet audio-wizualny, tworzony przez tego pierwszego i tego drugiego, czyli Wiktora Podgórskiego. Wszystko zaczęło się od spotkania podczas jednego z koncertów Miłosza Pękali, gdzie Wiktor (jak sam to określa) świecił. Bartosz: „Pamiętam, że to był utwór na trójkąt solo i troszkę wtedy zwariowałem na punkcie Wiktora. Wiktor: “Okazało się, że Bartka urzekły ekrany tiulowe – takie przezroczyste siatki, które pozwoliły mi wprowadzić obraz w przestrzeń i odpowiednio go zaaranżować. BW: “To była malutka scenka, a mimo to odnosiło się wrażenie totalnej głębi ze względu na przestrzeń, którą zaprojektował Wiktor. Razem robimy coś podobnego. Część wizualizacji znajduje się za nami, a druga jest puszczona na tiule znajdujące się wśród publiczności. Występujemy razem i bardzo ważne jest dla nas podkreślanie tego. To jest duet, a nie występy pana Bartosza, któremu ktoś tam świeci. Na koncertach nasze zadania są w zasadzie równorzędne. Każdy z utworów Bartosza opisywany jest wizualnie przez Wiktora. BW: „Jemu kojarzy się pewnie z innymi rzeczami niż mnie. Staramy się myśleć o naszym duecie jako o zespole, tak więc muzyka i obraz są ze sobą zgrane. Technologia pozwala nam łączyć wszystko w całość, muzyczna akcja wywołuje reakcję obrazu, ten skłania dźwięk do kolejnego odbicia piłeczki. Taki cyfrowy ping-pong”.

Muzyka Bartosza Webera jest zdecydowanym powrotem w stronę elektroniki. Początkowo założeniem był odwrót od świata cyfrowego i podróż w stronę analogowego brzmienia. Jednak miłość do samplingu w pewnym momencie wzięła górę i, jak to w życiu bywa, końcowy kształt to efekt demokracji wewnętrznej – fascynacji żywym operowaniem instrumentami analogowymi, studyjnej edycji, akceptacji pomyłek, frustracji, radości, nieuchronności śmierci. Webera znacie z Baaby, Mitch & Mitch, czy Slalomu, Wiktor studiował grafikę na krakowskiej ASP, ale muzyka jest mu bardzo bliska. Od lat grywa z przyjaciółmi, co sprawia, że łatwiej tworzą mu się skojarzenia z rytmem, dźwiękiem, nastrojem. Zawodowo zajmował się zaś projektowaniem multimedialnych ekspozycji muzealnych. Praca z przestrzenią, pozwala zrozumieć, jak ludzie się w niej zachowują, jak odbierają pewne sygnały, które chcemy im przekazać.

Bartosz Dziadosz i Adam Roszkowski spotkali się wiosną 2022 roku na warszawskim Mokotowie. Ich drogi skrzyżowały się w sposób spontaniczny, a rozmowy o muzyce doprowadziły do stworzenia projektu Conflict of Harmony. Nieszablonowość, zamiłowanie do łączenia brzmień klasycznych z ambientem i elektroniką oraz skłonności do eksperymentowania i wychodzenia poza ramy jednego, konkretnego stylu umiejscawiają ich w nurcie muzyki nowej.

Conflict of Harmony to spotkanie dwóch muzycznych światów, reprezentowanych przez Adama Roszkowskiego i Bartosza Dziadosza. Przestrzeń, w której muzyka klasyczna łączy się z elektroniczną, a efektem tej fuzji jest dźwiękowo-filozoficzna ścieżka stworzona, by podążać za emocjami.

Bartosz Dziadosz – kompozytor, producent i kurator. Reprezentuje eksperymentalny nurt w muzyce elektronicznej. W swoich kompozycjach łączy gatunki takie jak drone, ambient, abstrakcyjny glitch, modern classical i elektronikę. Twórca muzyki do spektakli teatralnych, współpracował m. in. z Teatrem Narodowym w Warszawie, Residenz Theater w Monachium, czy Theater Basel w Bazylei. Autor muzyki filmowej („Do ostatniego drzewa”), a także twórca instalacji dźwiękowych na potrzeby kampanii reklamowych (C&A, Mercedes-Benz).

Adam Roszkowski – producent, skrzypek, działający również na płaszczyźnie muzyki elektronicznej i improwizowanej. Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie oraz Konserwatorium Królewskiego w Brukseli. Nominowany do International Classic Music Award 2019 (ICMA). Jako solista koncertował m. in. z Orkiestrą Filharmonii Gorzowskiej, Filharmonią Białostocką, czy Carloforte Festival Orchestra. Na swoim koncie ma koncerty w całej Europie, m. in. w Gent Handersbeurs, EFG London Jazz Festival, czy Vilnius Jazz Festival.

saksofonista, kompozytor

Radek Nowicki jeden z najbardziej cenionych i najbardziej obiecujących saksofonistów tenorowych i sopranowych młodego pokolenia. Jest laureatem Monte Carlo Jazz Soloist Competition. Współpracował m.in. z Tomaszem Stańką (w projekciePeyotl), Big Bandem Zbigniewa Namysłowskiego, Agą Zaryan, Pawłem Kaczmarczykiem, Grzegorzem Karnasem i Michałem Tokajem. W 2012 roku album jego tria „Pathfinder” był nominowany do Fryderyka w kategorii jazzowy album roku.

Perkusista o wyrazistym, rozpoznawalnym stylu, jako szesnastolatek zadebiutował w zespole Jana „Ptaszyna ‘’ Wróblewskiego. Rok później do stałej współpracy zaprosił go Tomasz Stańko. Jako członek jego kwartetu, a później tria Marcina Wasilewskiego uczestniczył w nagraniach płyt dla prestiżowej niemieckiej wytwórni ECM oraz wiele lat koncertował na liczących się scenach Europy czy USA, Z zespołem Marcin Wasilewski Trio, Michał Miśkiewicz zdobył wiele wyróżnień, m.in. nagrodę radiowej Trójki „Mateusz 2011” oraz nagrody Akademii Fonograficznej „Fryderyk”za „Trio”
(2005), „January”(2008), „Faithful”(2011), „Spark of Life”(2014-).

Michał współpracował z całą czołówką polskiego jazzu, a także z największymi nazwiskami jazzu światowego, m.in.: Busterem Williamsem, Billy Harperem, Dino Saluzzim, Arthurem Blythem, Joe Lovano, Johnem Surmanem, Mikem Turnerem, Gregoir Maretem, Andersem Jorminem, Palle Daniellsonem, Bobo Stensonem, Charles Lloydem.

Pianista i kompozytor. Nominowany do nagrody „Fryderyk 2019 oraz „Fryderyk 2017” za autorskie albumy „Product Placement oraz „Popular Music” wraz z Kamil Piotrowicz Sextet. Ukończył z wyróżnieniem studia magisterskie w klasie kompozycji prof. Leszka Kułakowskiego w Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz w Rhythmic Music Conservatory w Kopenhadze. Laureat wielu festiwali i konkursów jazzowych, m. in. Jazz Nad Odrą (Nagroda Indywidualna za Kompozycje), Krokus Jazz Festiwal (Grand Prix), Blue Note Jazz Competition (Grand Prix), Ogólnopolski Przegląd Zespołów Jazzowych i Bluesowych w Gdyni (Grand Prix).

YANA czyli Joanna Bieńkowska, skrzypaczka, kompozytorka pochodząca z Gdańska, gdzie ukończyła Akademię Muzyczną w klasie skrzypiec. Tworzy autorską muzykę łączącą klasyczne instrumentarium: pianino, instrumenty smyczkowe, z elektroniką; do tej pory wydawała swoją muzykę w formie singlowej. Współpracowała m.in. z wokalistką Oly., a ich wspólny utwór „Somewhere Else” osiągnął już prawie pół miliona odsłuchań na platformie streamingowej Spotify. Z producentem kryjącym się pod pseudonimem Tjomur, stworzyli cover utworu „We Contain Multitudes”, Ólafura Arnaldsa który docenił i udostępnił sam artysta – doceniany na całym świecie islandzki kompozytor i producent, działający w nurcie neoklasycznym.

Utwory YANY wybrzmiały nie tylko w polskich, ale także zagranicznych rozgłośniach, takich jak berlińskie neoFM / FluxFM czy w jednej z najsłynniejszych amerykańskich rozgłośni z muzyką alternatywną – KEXP. YANA jest także autorką ścieżki dźwiękowej do filmu krótkometrażowego „Miło Mi Cię Poznać” w reżyserii Marianny Korman, który swoją premierę miał  w czerwcu 2021 na festiwalu filmowym  Tofifest w Toruniu.

4 marca 2022 ukaże się debiutancki album YANY – „Solace”. Artystka odpowiada za kompozycję, aranżację i produkcję wszystkich utworów oraz wykonuje partie pianina, elektroniki i skrzypiec. Na albumie pojawia się także kwartet smyczkowy w składzie: Karolina Gutowska, Michalina Czajka, Anna Prusińska, Maria Szagżdowicz.

orkiestra na wielość jedność światów

opis pracy:
Praca to wizualno-dźwiękowy kolaż found footage na 18 telewizorów analogowych
wraz z 18 odtwarzaczami dvd i projektorem cyfrowym. Moją metodą twórczą w tej
pracy jest mashup – remiks wielu utworów już istniejących. Utwory pochodzą z
internetu, uzupełniam je również o własne nagrania. Komponuję brzmienie swojej
własnej orkiestry wizualnej, muzykę buduję na zasadzie sampli. Ważnym aspektem
technologicznym jest nie manipulowanie w czasie materiałów wideo, gdzie obraz i
dźwięk jest odtwarzany jeden do jeden.
Pracę rozpoczynają rytmiczne obrazy/szumy/zakłócenia w telewizorze, niczym na
koncercie regulują zgodność harmoniczną dźwięków orkiestry. Przez kolejne minuty
tuziny różnych instrumentów łączą się i rozchodzą – czasami wracają, niektórych nie
usłyszmy już nigdy. Atmosfera i rytm zmieniają się wraz z nowymi motywami
muzycznymi. Kompletnie nieznani muzycy, osiągający 50 wyświetleń na YouTubie,
łączą się z takimi ikonami jak Nina Simone czy Buddy Rich.
Obrazy z telewizorów i projektora przenikają się, całość zakomponowałam
kolorystycznie, znajdując część wspólną również w warstwie wizualnej. Telewizory
stają się matrycą obrazu malarskiego, obrazy i dźwięki laserunkowo nachodzą na
siebie, posługuję się estetyką kakofonii – raz aby obrazy synchronizować, a raz aby
je desynchronizować.
Praca przypomina rozmowę, do której wielu nie jest już zdolna – rozmowę między
kulturami, religiami, czasem. Staram się stworzyć wspólne brzmienie na pozór
różnych światów.
Moim celem jest pokazanie, że wszystko jest współzależne, działamy na zasadzie
naczyń połączonych i każda odległość okazuje się płynna. W mojej pracy, wychodzę
z założenia, że nie ma granic i pomimo różnic istnieje mocny rdzeń, który łączy nas
wszystkich.