Wigrosfera

Neoquartet to kwartet smyczkowy złożony z absolwentów Akademii Muzycznych w Gdańsku, Warszawie i Lucernie. Jest to jeden z najciekawszych i najprężniej działających zespołów specjalizujących się w muzyce współczesnej w Europie. NeoQuartet jest laureatem prestiżowej Pomorskiej Nagrody Artystycznej za rok 2018. Był również nominowany do szeregu innych nagród (Sztorm Roku, Fryderyki). Zespół ma na koncie dwanaście płyt CD wydanych dla polskich, niemieckich, greckich i amerykańskich wytwórni.
Od 2017 roku NeoQuartet poszerzył swoje instrumentarium o elektryczne instrumenty smyczkowe midi, syntezatory oraz loopery. Projekt Neo Electric Quartet jest unikatowym zjawiskiem na światowej scenie muzyki nowej.
NeoQuartet koncertuje w Polsce, jak i poza jej granicami (Ukraina, Szwajcaria, Rosja, Włochy, Litwa, Łotwa, Francja, Chiny, Finlandia, Estonia, Niemcy, Dania, Szwecja, Słowacja, Wielka Brytania, Korea Południowa, Japonia, USA – Carnegie Hall).
Artyści są organizatorami własnego festiwalu NeoArte – Syntezator Sztuki, który odbywa się corocznie w Gdańsku.
www.neoquartet.pl/

Artysta dźwiękowy, perkusista, Autor projektów z dziedziny muzyki i sztuki dźwięku. Zajmuje się field recordingiem, akustyczną ekologią i krajobrazem akustycznym. Tworzy instalacje dźwiękowe. W jego pracy kluczowe pojęcia to noise, soundscape i groove. Interesują go poszukiwania w sferze perkusji oraz live electronic, muzyka improwizowana i elektroakustyczna, komponuje przy użyciu komputera, Realizuje projekty poświęcone muzyce współczesnej, akustycznej ekologii i sztuce dźwięku oraz prowadzi warsztaty. Występuje jako Arszyn. Gra w zespole Synchrotrony. 

https://krzysztoftopolski.wordpress.com/

Trębacz związany z trójmiejskim środowiskiem muzycznym, mieszkający na co dzień w Gdańsku. Prowadzi bardzo bogate życie koncertowe i świetnie odnajduje się na wielu płaszczyznach muzycznych. Jego styl opiera się na starciu dwóch energii – z jednej strony przynależność do tradycji, z drugiej totalna wolność. Jest to efekt współpracy z takimi artystami jak: Markus Stockhausen, John Medeski, John Scofield, Andreas Staier, Leszek Kułakowski, Marcin Masecki, Mitch & Mitch, Nikola Kołodziejczyk.
W roku 2019 zdobył najbardziej prestiżową nagrodę przemysłu muzycznego w Polsce – nagrodę Akademii Fonograficznej FRYDERYK w kategorii Jazzowy Debiut Roku za album „Don’t Hesitate! 
Oprócz szeroko rozumianej muzyki improwizowanej, specjalizuje się w wykonawstwie muzyki dawnej. Na stałe współpracuje z zespołem Tubicinatores Gedanenses, korpusem trąbek historycznych osadzonym w gdańskiej tradycji muzycznej. 
Od 2019 roku jest wykładowcą na kierunku Jazz i Muzyka Estradowa w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku.

Roshko Brothers tworzą bracia Jan i Adam Roszkowscy. Obaj absolwenci Uniwersytetu Muzycznego im. F. Chopina. Jan ukończył Manhattan School of Music w Nowym Jorku. Adam, Królewskie Konserwatorium w Brukseli.
Bracia Roszkowscy to technologiczni smyczkowcy. Reprezentują nurt new classical, który wyraża się poprzez nowe podejście do klasycznie znanych formuł muzycznych oraz zastosowań akustycznego instrumentarium. Bracia, oboje wykształceni w duchu muzyki klasycznej ale od zawsze byli zafascynowani elektroniką. Pokazuje to ich ostatni projekt #RoshkoHitTheRoad, w którym muzycy improwizują i aranżują hity za pomocą smartphonów. Ich najnowsza muzyka to połączenie tych stylów a zarazem zapowiedź debiutanckiej płyty. 
W 2012 i 2013 roku odbyli dwie trasy koncertowe z punk/jazzowym projektem A Gambler’s Hand na perkusję i kwartet smyczkowy o łącznej liczbie 50 koncertów w 10 krajach Europy. Między innymi na: EFG London Jazz Festival, 26th Vilnius Jazz Festival, Christopher Summer Festival, Delemont Jazz Days (Szwajcaria) Gent Handelsbeurs (Belgia). 

jest młody i przystojny. Urodził się w 2010 roku w Świnoujściu. Jego poszczególne członki mogą być znane z takich formacji jak Statek Kosmiczny Gniazdo Konia, Budowa, Popend, Ząb Czasu, Night Marks czy ostatnio EABS.

Pierwsze kilkanaście koncertów Ludojada było w całości improwizowane. Zwieńczeniem tego okresu było nagranie albumu w studiu analogowym Maćka Cieślaka z zespołu Ścianka. Bez przygotowania, w dwa wieczory, zespół zarejestrował 23 improwizowane kompozycje, ustalając prawdopodobnie nowy rekord płodności muzycznej.

Z końcem roku 2011 zespół odniósł swój największy sukces, wygrywając ogólnopolski konkurs wydawnictwa Machina, w którym zwyciężył jednogłośnie, nokautując już w pierwszej rundzie wszystkich przeciwników – nagrodą było nagranie płyty i 100 tys PLN. Płyta została nagrana w Lublinie w studiu Budki Suflera – w tym wypadku Ludojad postawił na krótkie formy muzyczne przypominające piosenki , których spłodził około 15, z czego 9 zostało wybranych na krążek. Nad brzmieniem płyty czuwali Marcin Macuk, Marcin Cichy i Andrzej Smolik.

Zespół długo szukał wydawcy i w końcu schronił się pod skrzydłami ultra-niszowego wydawnictwa Cali Zieloni Recording Studio. Muzycy pożerali widownię na festiwalach: Dwa Brzegi w Kazimierzu Dolnym, Fama w Świnoujściu, KontenerART w Poznaniu, Photomonth w Krakowie, Fląder w Gdańsku, Wszystkie Strony Świata w Puławach oraz wielu klubach w całej Polsce. Po zagraniu kilkudziesięciu koncertów Ludojad stał się w miarę rozpoznawalny i choć często zdarzało się, że publiczność nie rozumiała tego co działo się na scenie, to i tak bardzo chętnie i z rumieńcami na twarzach chłonęła płynącą ze sceny energię. Grupa nigdy nie starała się być spójna stylistycznie, a piosenki, które powstały do tej pory, ocierają się o niemal wszystkie gatunki muzyczne.

Wiosną 2017 roku Ludojad w siedmioosobowym składzie spotkał się ponownie na nagraniach – tym razem w nieczynnym kultowym świnoujskim barze Scena, którą przy pomocy Bartłomieja Franka z Poznania zamienił w przestronne studio nagraniowe z duszą. Podczas tej sesji muzycy postanowili wrócić do korzeni i ponownie nagrali improwizowany materiał – tym razem na własnym podwórku i jak sami twierdzą, będzie to najciekawsza płyta Ludojada – która obecnie przechodzi fazę postprodukcji.

Skład:
Paweł Wdziękoński (mc Mewa) – głos, samplery
Przemysław Beleć (Bele) – bas
Ryszard Kadłubiec (mr Ricardo) – bębny
Piotr Ciechowski (Alberto Kjaczjo) – saksofony
Marek Pędziwiatr (Czarny Murzyn) – klawisze, wokal
Krystian Sachryn (siniore Lodo) – drumle, wokal
Kuba Brzeziński (Hulio Pegaz) – djembe, perkusjonalia